Senin, 13 Februari 2012

Corat Coret Siang Bolong

Semilir angin laut di siang terik tidak menghalangi niatan seorang
pemuda lusuh mendekati sesosok kakek tua berjubah putih dengan
beberapa sobekan di sana-sini. Tepat di atas batu kali dan di bawah
pohon beringin yang rindang, sesosok kakek tua terlihat tengah
bersandar pada batang pohon beringin yang kokoh itu. Semilir angin
tampaknya membuat kedua matanya terpejam.

"Nuwun séwu mbah", ucap lirih pemuda lusuh sambil berjalan jongkok
mendekati kakek tua itu.

"Héh, ono opo?", tiba-tiba kedua mata sayu sesosok kakek tua itu
terbuka, masih sambil bersandar di batang pohon beringin.

"Nuwun sewu, nyuwun ngapuntên mbah, kulo sampun ganggu mbah."

"Ora opo-opo, arêp opo kowé lé?"

"Niki mbah kulo pengen ngêrtos punapa sakniki sampun mlêbêt jaman goro-goro?"

"Sik, sik, tak takoni dhisik, opo kowé wis ngêrti opo iku jaman goro-goro?"

"Déréng ngêrtos mbah, lha pripun mbah?"

"Jaman goro-goro iku nék asah, asih, lan asuh wis ilang, gantiné asa,
asi, lan asu."

"Pripun niku mbah?"

"Wis dhêlokono jaman saiki, asa iku pêmêrintah wis ora pêduli karo
rakyaté, asi iku akéh sing podho ngunggulke nafsuné, lan asu iku akéh
sing duwé kêlakuan koyo kéwan."

Seiring dengan angin yang agak ribut, tiba-tiba sesosok kakek tua itu
menghilang.

"Mbah, mbah, mbah!", panggil pemuda lusuh itu.

Tidak ada komentar:

Posting Komentar