Senin, 06 Februari 2012

Corat Coret Siang

"Mbah, tiyang urip puniku sêjatiné napa nggih mbah?", sebuah lontaran pertanyaan seorang pemuda kepada sesosok kakek tua yang tengah bertapa di bawah pohon beringin tua.

"Wong urip kuwi sêjatine kudu ono manfaaté kanggo liyané, iso wujud manungso, kéwan, lan donya saisiné, mudêng opo ora lé?"

"Ngotên nggih mbah, lha pripun nêk mbotên sugih, tur mbotên gadhah artha?, mbotên sagêd bantu liyané mbah"

"Jaréné wis mudêng lé?", balas kakek itu sambil memicingkan sebelah matanya.

"Émmm, taksih bingung mbah", dengan gugupnya pemuda tersebut menimpali.

"Kowé iki wis diciptakké sing gawé urip, bêrarti sing gawé urip wis pêrcaya karo awakmu."

"Lha têrus pripun mbah?"

"yo wis lakoni omonganku mau."

"Nggih mbah, tapi?"

"Wis ora usah tapi-tapian, madhép ngarép, maju kono", sergah kakek pertapa itu dengan nada agak meninggi.

"Nggih mbah."

"Koyoné kok iséh bingung, wis wis, saiki kowé dhuwé pikiran opo ora?"

"Kagungan mbah."

"Lha kuwi kunciné, pikiranmu manfaatké kanggo uripmu, ojo urip mung mikir waé."

"Nggih mbah."

Tiba-tiba sesosok tua dengan jubah putih itu menghilang. Entah. Pemuda itu pun kaget, raut muka kebingungan pun serta-merta terpancar.

"Mbah!"........... "mbah, mbah, mbah!"

Tetap tidak ada sahutan dari sesosok kakek tua yang beberapa menit lalu berada di bawah pohon beringin. Sunyi, hanya semilir angin laut yang terasa.

Tidak ada komentar:

Posting Komentar